SEN' i Affetmek Üzerine

Büyüklük sende kalsın, affet. Küslüğü uzatma, affet.

Ne kadar sık duyduk bu lafları ömrümüzce. Ne kadar çok onu, bunu, şunu affettik. Peki ya sen?

Sonradan öğrenilen diğer pek çok olgu ve duygu gibi affetmeyi de sonradan öğrenmekteyiz. Gerek okul, gerek toplum, gerek aile bize affetmekle, küs kalmamakla alakalı öğütler veriyor, atasözü deyimler kulaklarımızda yer ediyor. Affetmek, iki uçlu bir eylemdir. Kişi, karşısındaki affedebildiği gibi, kendisini de affedebilmelidir. En azından, kendine bu iyiliği yapmalı, bu hakkı tanıyabilmelidir.

Çoğu zaman, kendimize ettiğimiz haksızlığı, kendimizi affedemediğimiz noktaları muhtemelen düşünmüyoruzdur. Günlük yaşamın koşturmacası ve stresi bize bu lüksü sunmuyor çünkü çoğu zaman.

Kişinin kendinde beğenmediği, eksik bulduğu, eleştirdiği hatta kaba tabirle nefret ettiği birtakım yönleri olabilir. Bu, doğamız gereği de böyledir. Çünkü, aslında kimse mükemmel değildir ve mükemmel olmak zorunda da değildir. İşte, sen’i affetmek mekanizması biraz da burada başlıyor işlemeye. Kişi, kendi eksik ya da sevmediği yanlarını ve bu yanları kabul etmenin gereğini kavradığı takdirde, kendini affetmek de gerçekleşmeye başlıyor.

Her insan, hayatının bazı dönemlerinde aslında kendinin ve toplumun çok da tasvip etmediği gibi davranabilmektedir. Bunlar yüzünden kendini suçlayabilmekte, nefret edebilmekte hatta yaptıklarından utanabilmektedir. Ve, kendini affettiğinde, sanki kendini kayırmış, sanki olanları yok saymış gibi hissedebilmektedir.

Fakat, sen’i affetmenin tanımı bunlarla pek de uyuşmamaktadır. Kişi, kendini affettiğinde, olanları yok saymak bir yana dursun, kendini olduğu gibi kabullenmenin inanılmaz rahatlığına kavuşmaktadır. Eksiklerim var. Yanlışlar yapabilir ve bunlardan dersler alabilirim. Doğrularım ve iyi özelliklerim gibi, tüm bu dezavantajlı yanlar da benimdir.

PEKİ NE OLURSA OLSUN KENDİMİZİ HEMEN AFFETMELİ MİYİZ?

İnsan yaşamı denge üzerine kuruludur. Kişinin aşırılıkları da, hiç yapmadıkları da aslında kişileri patolojilere sürüklemektedir. Kendimizi affederken de, bir denge üzerinde durabilmeliyiz. Yani, kendimizi ne tamamen eleştirmeli ve cezalandırmalıyız. Ne de, olanları olmamış gibi değerlendirip kendimizi hemen affetmeliyiz. İlk olarak, olayları objektif bir gözle değerlendirme becerisi/ alışkanlığı kazanılmalıdır. Kişi, haksız yanlarını kabul etmeli, gerekirse dersler almalı ve kendini olduğu şekilde kabul edip, affedebilmelidir.

Affetmek ve özür dilemek, kişinin çocuk yaşlarda edinmesi gereken alışkanlıklardandır. Ebeveynler, bu yönleriyle çocuklara mutlaka örnek olmalıdırlar.

KAYNAK

Aydın, F.T (2017). Forgiveness concept in psychology: A literature review (Psikolojide Affedicilik Kavramı)