Geri Dönüşüm

Farkettim de yeni normalle birlikte deneyimlerimiz de epey farklılaştı. Dinlenme alanlarımız değişti ilk önce.

Önceden ; gündelik yapılacaklardan sonra arkadaşa kahveye gitmeler, iş sonrası kafede oturmalar vardı…

Kendimizi ödüllendirmek için dışarıda yediğimiz akşam yemekleri, gittiğimiz konserler, sosyalliği iç içe yaşadığımız sokaklar vardı…

Sevdiklerimizle temasımız değişti sonra.

Biz samimiyeti temasla hissettirmeyi hep çok sevdik . Gördüğümüzde sarılır öperdik hemen. Özlemi ifade etmek istediğimizde sırt sıvazlanırdı, ‘’yanındayım ‘’ ı hissettirmek için omza dokunurdu. Üzgünken omuzda ağlanırdı, mutluyken kucak açılırdı. Bir anda tüm güvencemiz, kendimizi geliştirdiğimizi düşündüğümüz tüm sosyal etkileşimimiz bitti.

İnsanlar sosyal varlıklar olduğuna göre şimdi insanların tükenmişlik zamanları mı olacaktı?

Hiç sanmıyorum.

Bizi diğer canlılardan ayıran bilişsel özelliklerimiz var, içsel farkındalık gibi.

Bu noktada kanayan yaranın kabuk bağlaması gibi, kendimizi yenileyip, değişip, başka formda çıkmalıydık.

Peki benim açımdan baktığımızda biz ne yapıyoruz?

Şimdi elimizdeki kısıtlı alanlarla yetinmeyi bilmeye başlıyoruz. Mesela limonun suyunu sıktıktan sonra, posasıyla ve kabuğuyla da limonata yapıyoruz.

Yanımızda kimse olmadığında kendi omzumuza dokunup yanındayım diyoruz.

Güvencemiz kendimiziz. Şimdi daha sade,daha özgür, daha açık görüşlüyüz.

Beni sorarsanız kendimi geri dönüşüm kutusuna girmiş gibi hissediyorum. Bu kutudan ne zaman çıkarım, nasıl çıkarım ve neye dönüşürüm bilemiyorum.

Burası bana ne öğretir? Ben öğrenmeye istekli miyim? Bende ne iz bırakır? Benim yolumu nasıl aydınlatır bilemiyorum.

Yeni normal dediğimiz bu sürecin, bütün o kalabalık duygu ve düşüncelerimi işlemden geçirip, tekrar kullanıma hazır hale getirebilmesine hayret ediyorum.

Bu sefer bu durumla ne yapmayı tercih ederim bilemiyorum.

Merakla bekliyorum…