Benzerlik Hissi

Yazar:Nilay Ece Kaçar

Bu pandemi sürecinde herkesin nefes almak için doğaya yöneldiğini görüyorum. Tıpkı sevdikleri ile yemek masasında hoş sohbet eden insanlar gibi, içimde bu ana şahit olduğumun telaşsız bir huzuru var.

İnsanların bu zamanlarda umudu, nefesi, içindeki beraberlik ihtiyacını doğadan karşıladığını görmek bana büyüdüğüm evi anımsatıyor. Her gittiğimde iyi ve kötü anılarımı ayırmaksızın geçmişimi olgunlukla kucaklayıp geliştiğimi hissettiğim aile evim bana güven veriyor. Yüzleşmezsem eğer, yüzleşmeye cesaret edemezsem, görmezden gelirsem, önemsizleştirirsem eğer, orası benim yuvam olamaz çünkü. Huzursuz olabilirim. Öfkelenebilir,rahat etmeyebilir, kaçabilirim. Bunu hissederim.

Doğa da bütün samimiyetiyle kucak açıyor insana. Onun kendine yeten tavrını farketmemizi istiyor belki, ya da evi olmayı hepimizin.

Bunca zaman yalnız bıraktığımız için sitemkar değil,

Görmediğimiz için canlılığından bir şey kaybetmemiş,

Bakım vermediğimiz için tüketmemiş kendini,

Yaşadığı bencilliklere rağmen, kendini düşünür olmamış zamanla,

Yaprak dökmüşse, çiçek açacağını bilmiş,

Bilmiş de büyümüş, gelişmiş.

Gün batıyorsa, geceden yarar sağlamış kendine.

Bütün benzerliğimizi şimdi farkediyoruz. Şimdi farkediyoruz çünkü ancak yaşıyoruz. Ben sokaktaki kuş seslerini günün her saatinde dinliyorum artık. Esen rüzgarla düşen yaprakların hafifliğini ancak hissediyorum. Düşmenin kendini yenileme fırsatı doğurduğunu farkediyorum. Bu süreçte yaşadığım zorlukları telafi etmeye çalışarak değil, kabullenerek aşmaya çalışıyorum. Hislerimizin beraberliğinden güç alıyorum.

‘’ Ben buradayım,ve seninle bir benzerliğimiz var. Ben de yüzleşiyorum olumsuzluklarla, sadece savaşmıyorum senin gibi. O duyguların bende yaşamasına izin veriyorum ki yaralamasın beni.

Sen iyisi mi gör beni, hisset aramızdaki etkileşimi ‘’ diyor Doğa. Şimdi duyuyorum.